Havana, Cuba. 2017
Celebrating the birthday of the lady who I photographed a few minutes before taking this picture.
Hi, my name is Omer Babadag, I am an engineer who started shooting photos in high school and then realized that I was having fun documenting things in my own way. I currently split my time between Houston and Istanbul.
1. How did the Zero idea start?
The idea is simple: photography is our common tool to relate to the world. We travel around and photograph things we are interested in just because we need to and love to, so we decided to combine our individual effort to build a larger and more visible body of work.
I grew up in Turkey and the approach to arts, music and photography is a little romantic probably because of the eastern culture. A little conservative, not that open for new things and also a little tricky about being objective when reviewing something new. Most of the time, we are hurtfully kind about not saying “the emperor has no clothes” or pretty harsh on attacking somebody saying it, nothing truly motivating in between. That’s why I delayed everything such as an exhibition, applying to an agency or even showing my portfolio to some other photographers. So i stayed out minding my own business. This was somehow good i because I had a better chance to focus the pioneers of different genres to understand the key elements to come up with a solid statement. Also made me realize that there is the right time and the right partners to create something like Zero.
When i met with more photographers thinking like me, I opened this idea to them and after discussing how to, we came up with Zero.
2. Why photography is your medium?
Photography is not my language of expressing myself or telling a story. I am pretty extrovert and straightforward on showing what I think and how I feel. I am more interested in trying to question and understand what is happening and why it’s happening through the process of photography. I like using my own perspective to experience the environment that I am in and keeping a unique piece of it with me. That’s how I realized that I need a camera instead of a notebook in my backpack or somewhere close.
To me, documenting memories by images is more trustworthy than words. There is a story behind almost all of my photographs that i know and remember clearly. And as it is my personal experience and privacy, i also prefer to leave a little abstract and unpredictable gap for the viewer to create their own reality instead of directly looking at mine
Trinidad, Cuba. 2017
Talking with people on the street, while one of them asked me to shoot our photo with my camera. Why not.
3. How do people react to you on the street? Talk about your interactions with your subjects. What's your approach when photographing strangers? Do you usually start a communication with them?
Kathmandu, Nepal. 2018
A family living nearby Bagmati River invited me to their small house for a drink during the Holi festival. This little girl is my dancing partner.
I mostly focus on human situations that is why people are the important motif in the images themselves. Even as the witnessing eye behind the camera, your existence is visible and cannot be ignored. This is inevitable. Therefore, to close this gap and reach the utmost objectivity, I believe observing and learning human behavior is the key element to define the level and amount of communication. The rest is just empathy.
I am not that comfortable when somebody points a camera at me so I try to be as nice as I can be when I am pointing my camera at other people. I get closer to an interesting place after a few minutes of observation, introduce myself with some eye contact or little talk, read the body language and let people relax about my existence. Then I chase the correct moments that they forget or ignore me to get the most natural feeling. There are very rare moments that I felt insecure and unwanted in a place. And when I feel that I don’t insist and leave by wishing a good afternoon. Most of the time I find myself invited to their personal space either for having a cup of tea in their house or drinking and dancing in their wedding parties. This generosity is priceless to me.
Of course, this is not that effective when you have to act fast but when I am finished, at least I still look for an eye contact for a silent “thank you.”
© Omer Babadag. Trinidad, Cuba 2017
© Omer Babadag. Teotitlán del Valle, Mexico. 2016
© Omer Babadag. Cartagena, Colombia. 2013
4. What are the components of a good photograph? Can you break it down, starting with technical aspects of it?
Technically, I find light very important. If you understand how light works and how people react to it, that’s half of a good photograph. As far as composing a frame goes, I am open for new approaches but I still look for fundamentals and balance. All these together make the viewer travel in a photo from one point to another, enter and exit.
A good photograph has to have an interesting content. The protagonist of the image must be selected carefully by the power of its characteristics which must be supported by the other elements. The main subject cannot be “a dog” or “any dog”, must be “the dog” so photographer must seek and find the correct one. Somebody walking in the street, some other getting out of the subway train, a kid running, a bird flying, these are not interesting subjects, that’s what they do, they walk, they run, they fly. These are repetitive and banal or “just like bananas” as Nikos Economopoulos says; “they are yellow and everywhere”.
And finally the photographer must have the full control of the camera by knowing the limits and adjusting it based on the situation. It is very easy to miss a magical moment which will never happen again.
5. While talking about Nikos, how did you start going to Nikos’ workshop? Who else is an inspiration to you?
Nikos Economopoulos is one of the first eye opening photographers for me. I was so impressed with his work from Balkans, Greece and Turkey but back then I never had a chance to meet him. I remember keeping a copy of his photo from Avlona village at my bookshelf when I was in university. Probably because of my Balkan heritage and of course his extraordinary way of composing everyday life, his photography is still a big inspiration for me.
Kathmandu, Nepal. 2018
A group photo from Nepal during “On The Road” workshop, from left to right : Kasia Trojak, Ferhat Celik, Marco Pecci, Jacque Foo, me, Nikos Economopoulos, Michelle Chan, Valeria Bross.
Years later, at a time that I was so bored of photography and everything about it in general, my photographer friends Elif & Baris (aka Flufoto) recommended his workshop after they participated one in Istanbul. That’s how I decided to join him in Mexico. He totally changed my motivation and tuned almost everything about photography in my mind. He is a great teacher, mentor and a friend, I owe him a lot.
Other than Nikos, I think André Kertész, Henri Cartier-Bresson and Gilles Peress, inspired me a lot in many different ways. I think Kertész and Cartier-Bresson were the first ones who fascinated me with their magical compositions and use of different camera angles. Gilles Peress inspired me a lot not only by his photography but with his discipline and intellectual approach of documenting history as well. I still feel the same even today when I look at his work in Bosnia, Rwanda and Northern Ireland.
6. What are future plans for Zero?
We are still brainstorming what is next for us. Some of our members will start launching workshops. Also, we will start working on publishing our first book next year. Stay tuned!
Merhaba. Ben Ömer Babadağ. Fotograf cekmeye lise yillarimda basladim ve cevremde olan biteni bu yolla belgelemeyi sevdigimi farkettimden beri fotografla ilgileniyorum. Simdilerde hayatimi biraz Houston’da biraz da Istanbul’da surduruyorum.
1. Zero fikri nasil dogdu ?
Aslinda fikir cok basit: Fotograf dunyayla iliski kurmak adina kullandigimiz ortak aracimiz. Hepimiz farkli yerlere yolculuklar yapiyor ve dogal bir refleks olarak ilgimizi ceken seyleri fotografliyoruz. Tek nedeni buna ihtiyac duyuyor ve seviyor olmamiz. Bu yuzden dusunup tasinip bireysel calismalarimizi birlestirmeye ve daha kapsamli, daha gorunur hale getirmeye karar verdik.
Ben Türkiye’de buyudum. Saniyorum ki dogu kulturu ile etkilesimimizden dolayi genel olarak sanatin diger dallarina oldugu gibi fotografa yaklasımimiz da biraz romantik. Yeni seylere pek acik değiliz ve bunlara objektif davranabilmekte biraz sikintiliyiz. Cogu kez “kral ciplak” dememek icin fazlaca nazik davraniyoruz yahut bunu soyleyebilen birisi oldugunda acimasizca saldirabiliyoruz. Her iki durumda da gercekten motive edici bir sey yok. Iste bu yuzden, bir sergi acmak, bir ajansa yonelmek ve hatta portfolyomu baska fotografcilara gostermek gibi isleri hep erteledim. Bu bir yonden de iyi oldu. Bu sayede ciddi bir iddia ile ortaya cikmadan once farkli turlerdeki basarili orneklere odaklanmaya firsat buldum. Bu ayrica, Zero gibi bir olusumun ilk adimlarini atmak icin dogru zamanin ve dogru partnerlerin gerektigini anlamami sagladi.
Benim gibi dusunen daha çok fotografciyla tanistikca bu dusunceyi onlarla da paylastim ve nasil yapabilecegimizi konustuktan sonra Zero’yu kurduk.
2. Fotograf neden kendinizi ifade etme araciniz?
Fotograf benim icin kendimi ifade etmek veya bir olayi anlatmak amaciyla kullandigim bir arac degil. Disa donuk, ve ne dusundugumu, nasil hissettigimi sikintisizca ifade edebilen biriyim. Ben daha cok fotograf yoluyla bulundugum yerde neler oldugunu ve neden oldugunu sorgulamak ve anlamaya calismakla ilgileniyorum. Yasadigim deneyimden kendimce kiymetli bir parcayi da fotograf olarak alip saklamayi seviyorum. Cantamda bir defter yerine bir fotograf makinesine ihtiyac duydugumu boyle boyle farkettim. Sanirim bu yuzden fotograf cekiyorum.
Bununla birlikte bana gore anilari goruntulerle belgelemek, yazarak belgelemekten daha guvenilir. Neredeyse tum fotograflarimin benim bildigim ve hatirladigim bir oykusu var. Bu benim kendi kisisel deneyimim oldugu icin de, fotograflarimda izleyiciye benim gercekligim yerine kendi gercekliklerini olusturmalari icin belirsiz bir mesafe birakmayi da tercih ediyorum.
3. İnsanlar sokakta size nasil tepki veriyor? Fotografladiginiz insanlarla etkilesiminizi anlatir misiniz? Insanlari fotograflarken yaklasiminiz nedir? Genellikle onlarla iletişime gecerek mi başliyorsunuz ise?
Fotograflarimda cogunlukla gundelik insan hallerini isliyorum bu yuzden goruntulerdeki en onemli motif insanlarin kendileri. Makinenin arkasinda ne kadar olaya sadece taniklik eden kisi olsaniz da, ortamdaki varliginiz gorunur durumda ve orada yokmussunuz gibi davranilmasini bekleyemezsiniz. Bu kacinilmaz bir durum. Dolayısıyla aradaki bu boşluğu kapatmak ve olabilecek en dogal hali yakalayabilmek icin, insan davranislarini gozlemlemenin ve ogrenmenin benzer durumlardaki iletisim duzeyini ve miktarini belirlemekte en onemli oge olduguna inaniyorum.
Birisi fotograf makinesini bana dogrulttuguna ben de o kadar rahat olamiyorum. Bu yuzden ben makinemi baskalarina dogrulttugumda olabildigim kadar nazik olmaya, rahatsiz etmemeye calisiyorum. Ilginc buldugum bir yere biraz gozlem yaptiktan sonra yaklasiyorum. Ya goz temasiyla ya da biraz konusarak kendimi tanitiyorum ve insanlarin beden dillerini okuyarak benim varligimdan rahat olup olmadiklarini anlamaya calisiyorum. Benim varligimi kabul ettiklerinde ise orada oldugumu unuttuklari ya da umursamadiklari bir anlarini yakalamaya calisiyorum ve boylece cok daha dogal sonuclar aliyorum. Simdiye kadar cok nadiren kendimi bulundugum yerde guvensiz ya istenmeyen konumda hissettim. Boyle bir sey hissettigimde ise israrci davranmak yerine iyi gunler dileyerek oradan ayriliyorum. Ama cogu zaman insanlar beni evlerinde misafir edip bir bardak cay icmek ya da dugunlerinde, eglencelerinde birlikte eglenmek icin davet ederler. Bu comertlik benim icin paha bicilmez.
Tabi bir fotograf icin hizli davranmam gerektigi zamanlarda bu kadar iletisim kurmaya firsat olmuyor. Yine de isimi bitirdikten sonra belki sadece bir goz temasi ile sessiz bir tesekkuru ihmal etmiyorum.
4. İyi bir fotografin bilesenleri nelerdir? Teknik yonlerinden baslayarak bizlere aciklayabilir misiniz?
Teknik yonden ben isigi cok onemli buluyorum. Isigin etkisini ve insanlarin isiga verdikleri tepkiyi anlayabiliyorsaniz iyi bir fotografin bence yarisi elde edilmis demektir. Karenin nasil olusturulacagina gelince, deneysel yaklasimlara acik olsam da basit temel kurallara sadik kalmaya ve dengeye onem veririm. Bunlarin hepsi dogru olarak bir araya geldiginde, izleyici fotografin bir yerinden fotografi okumaya baslar ve baska bir yerinde yolculugunu bitirir. Aksi halde bakar ve gecer.
Bununla birlikte iyi bir fotografin ilgi cekici bir icerigi olmasi gerekir. Fotografin “basrol oyuncusu” onu destekleyen diger yardimci ogeler de degerlendirilerek iyi secilmelidir. Ornegin fotografiniz icindeki “yoldan gecen herhangi bir kopek” olmamali, “o kopek” olmali. Fotografci hangi oge basrolde, hangileri onu destekleyen konumda cok iyi secmeli. Yolda yuruyen birisi, metroya inen bir baskasi, kosan bir cocuk, ucan bir kus. Bunlar ilgi cekici konular degil. Insanlar yurur, cocuklar kosar, kuslar ucar, ortadaki sey zaten yaptiklarindan ibaret. Bu tip konular ya da ogeler artik kendini tekrar eden, siradan seyler. Nikos Economopoulos’un da dedigi gibi’ “muz gibiler, sarilar ve her yerdeler”
Son olarak ta fotografci makinesine hakim olmalidir, bulundugu isik konumuna gore devamli ayarlamali, hazir tutmalidir. Bir daha yakalanamayacak buyulu bir ani kacirmak oyle kolay ki.
5. Hazir Nikos’tan bahsetmisken, onunla calismaya nasil basladiniz? Etkilendiginiz diger fotografcilar kimler?
Nikos Economopoulos fotograf anlaminda benim gozumu acan ilk fotografcilardan biridir. Balkanlar, Yunanistan ve Turkiye’deki islerini ilk gordugumde buyulenmistim. Gundelik hayati olaganustu bir sekilde fotograflayip sunmasi ve beni cok etkilemistir. Balkan kokenli olmam da sanirim bunda biraz etkili oldu. O zamanlar kendisiyle tanisma firsatim olmadi ama universitedeyken Avlona koyunde cektigi o guzel fotografin bir kopyasi hep kitapligimda dururdu.
Yıllar sonra, fotograf cekmek hatta genel olarak fotografla ilgili her şeyden bunaldigim bir dönemde, arkadaslarim Elif ve Barıs; nam-ı diger Flufoto; Nikos ile Istanbul’daki bir atolye calismasina katıldıktan sonra bana da tavsiye ettiler. Ben de kalkip Meksika’dakine katildim ve boyle basladi. Motivasyonumu tamamen degistirdi ve zihnimde fotoğraf ile ilgili olan ne varsa yeniden düzenledi. Cok büyük bir ogretmen, akil hocasi ve dost. Ona cok sey borcluyum.
Nikos’un dışında, sanırım André Kertész, Henri Cartier-Bresson ve Gilles Peress bana farklı sekillerde esin kaynagı oldular. Kertész ve Cartier-Bresson sihirli kompozisyonları ve farklı aci kullanimlariyla beni etkileyen ilk fotografcılar olmuştur. Gilles Peress ise yalnızca fotografciligiyla degil, tarihi belgelemek konusundaki entelektüel yaklasimiyla da beni cok etkilemistir. Bosna, Ruanda ve Kuzey İrlanda’daki islerine her baktıgımda hala aynı sekilde hissediyorum.
6. Zero için ilerideki planlarınız neler?
Yakin gelecekte ne yapacagımız konusunu kendi aramizda tartisiyoruz. Bazi uyelerimiz fotograf egitimleri, atolyeleri yapmaya baslayacak. Ayrica gelecek yil ilk kitabimizi yayimlamak icin calismalarimiz basladi.
